صفحه ها
دسته
به خواندنش می ارزد
آمار وبلاگ
تعداد بازدید : 17309
تعداد نوشته ها : 26
تعداد نظرات : 1
Rss
طراح قالب
موسسه تبیان

در  این  دیار  خفتگان   آخر یکی    بیدار    کو       آن کس که گه مستم کند گاهی دگر هشیار  کو

 مرده اند گویی در جهان شیرین وخسرو این زمان      آن تیشه زن بر  بیستون  در دامن کهسار کو

  بانگی نمی آید به  گوش از  آدمی  و  از وحوش       گل ها همه پژمرده اند  ای باغبان  گلزار  کو

  رفتند  از این  عالم  برون  مردان  دنیای  جنون       آن بی قراری ها  کجا  وان  موعد  دیدار  کو

  عذرا    نمی گیرد   اگر   از  وامق   شیدا   خبر       مجنون  نمی پرسد  چرا  لیلای مه رخسار کو

  باید  که رفت از روم و بلخ با انده و با  کام تلخ        آن  شور مولانا  کجا  وان  شوکت عطار  کو                  

  آن    پادشاه   کوفیان    ورد   زبان    صوفیان        قرآن   ناطق  در  میان  آن  حیدر   کرار  کو          

 ای حق پرست  ار صادقی  با  ما  اگر که رافقی        حلاج   اسرار   خدا   گو  بر  فراز  دار   کو                             

 برخیز و راه خانه  گیر گشتی در این ویرانه پیر        محصول این  شوریدگی  جز محنت بسیار کو

دسته ها : شعر
دوشنبه دهم 1 1388

ما که می بینی خموش افتاده ایم

گوشه ای بی جنب وجوش افتاده ایم

زیر خاکستر همانا آتشیم

لیک از اسبی چموش افتاده ایم

آن هماوردان رزم رستمیم

ما که این سان از خروش افتاده ایم

دسته ها : شعر
دوشنبه دهم 1 1388
                    دیری است که خنکای نسیم شعری برگهای دفترم را نوازش نداده است . شوری بایدم؛ اندیشه نویی که از ژرفای اندیشه های کهن آسمانیان برخاسته باشد .  ابرهای لحظاتم  باشتـــاب از گنبد گردون زندگی می گذرند . گریز می باید از این گرداب . عشق را مرداب نشینی نمی شاید  . در قرن پدیده های برتر هم می توان به تماشای شکفتن لاله و نسرین نشست. آه و  افسوس سلاح  درهم شکستگان  است.کشتی دل را نگذاریم که بر گل نشیند.هنوز هم مشام بوی گل را میان بوی دود و الکل می فهمد.صدای سماع از خود رها شدگان را در ورق خوردن دیوان کبیر می توان شنید.هنوز سطور دفتر حافظ رنگ شیدایی دارد.تنها نگوییم که هر زندگی مرگ دارد.بنگریم که در هر مرگی زندگی تازه ای جریان      می یابد.در هوای پاک آواز هزاردستان نفسی تازه کنیم. حقیقت جاودانه است. محبت ازلی است. ناپاکی ها زدوده می شوند و دگر بار پاکی حکمرانی می کند. از زمان بیاموزیم . هر دم تازه شویم. تازه شویم تا میان خاموشان بلندآوازه شویم.
دسته ها : متن ادبی
پنج شنبه بیست و چهارم 11 1387
بیا چنگی بزن بر تار و پودم

که من سرشار از شعر و سرودم

بیا بشکن سکوت بی نوا  را

ز سازم بشنو آواز خـــــدا را

دسته ها : شعر
پنج شنبه بیست و چهارم 11 1387
می توان از عبور بلمها

عشق را ز دریاها رصد کرد

موج را می شود چون نهنگی

زیر و بالا ندید و لگد کرد

می توان سفر مثل ماهی

فارغ از قصه جزر و مد کرد

گر طمع طعمه را واگذارد

سالها زندگی می شود کرد

دسته ها : شعر
پنج شنبه بیست و چهارم 11 1387
پیش دریـــای وجودت قطره ایم  و نیستیم      بانگ بودن چون زدی پیش شما ما کیستیم

 

هم رهی هم  همرهـــی هم ابتدا و انتـــها       ما نبودیم و نباشیم و ندانــــــــــــم چیستیم 

دسته ها : شعر
پنج شنبه بیست و چهارم 11 1387
به یاد آور مرا

نی نامه را

تفسیر می خوانی

نمی دانم زمان از من گذر کرده است

یا من از زمان

ولی  پیمودن چندین هزاران سال را

از خطوط چهره ام

استنباط خواهی کرد

دسته ها : شعر
پنج شنبه بیست و چهارم 11 1387
می زند فریاد

 

کوی و برزن

 

قصه در هم شکستنم را

 

مثل هر شب

 

این شب تارم

 

سر به بالین حسرت میگذارم

 

می خورم باز

 

غصه از پا نشستنم را

 

خانه لبریز از انجماد است

 

کوچه لنگرگاه باد است

 

کار مهر و مه کساد است

 

می نشینم می نویسم

 

کنج خانه

 

داستان دست و پا بستنم را

 

پیش رو کاغذی پاره پاره

 

رخوت انگشتان خسته

 

را

 

به میدان می کشاند

 

از غزل مثنوی از قصیده

 

طبع شعرم دیگر بریده

 

حکم قانون جنگل روان گشت

 

کهنه شد فدای نو رسیده

 

شعر هم مثل دل قطعه قطعه

 

خالی از هر شعور وحضوری

 

بنگر امشب

 

معنی از هم گسستنم را
دسته ها : شعر
پنج شنبه بیست و چهارم 11 1387

جای من و تو در این منزل ویرانه نیست            مثل من اینجا کسی بی کس و بیگانه نیست

تا که دلت مامن دیو و دد و اژدهــــاست             غیر تباهی کسی ساکن این خـــــانه نیست

بلبل از گل جدا مرده در اینجا رهــــــــا              شمع خموشــــــم دگر همدم پروانه نیست

خسرو شیرین سخــــن روح ندارد به تن              لیلی گلگون کفن محـــــــرم دیوانه نیست

زلف گره گیر یار گم شده در خاک وخار             آینه و شانه هست گیـسوی بر شانه نیست

دیده همه گریـــــه و سینه همه آتش است              زندگی ام مردن است تا دم جانانـه نیست

دسته ها : شعر
پنج شنبه بیست و چهارم 11 1387
 در شام مسلخ آزادگی به ماتم لاله های بی سر نشسته ام. آتش طوفان شب آوران هنوز زیر خاکستر خود پرستی ها شعله ور است. شب شکنان را آوازی نیست یا اگر هست در بن گلو خفه کرده اند.                                                         فرود من به این دیار خونین امروز نبوده است سالهاست که در سرزمین خون های همیشه تازه پرسه  می زنم این دلتنگی ها در امتداد همان رنجهایی است که از لحظه تولدم با من همراه بوده اند و قبل از من نیز با دیگران                                            تفسیر آزادی ام در خون های دلمه شده در گوشه گوشه ی این صحرای خشک است . گویی سال هاست که در این بیابان بی آب و علف فقط باران خون باریده  است.                                                                                                   
دسته ها : متن ادبی
يکشنبه بیستم 11 1387
با صداقت می رسد انسان به اوج    تا به کی آخر سواری روی موج
دسته ها : شعر
يکشنبه بیستم 11 1387

آنچه با خون جگر اندوختی            آتشی انداختی و سوختی

چون شکایت پیش داور می بری      خود ندانستی و نار افروختی

این فراافکندنت دیگر ز چیست         از کجا این حقه ها آموختی

گر به بادمجان نگاهی داشتی           کی ترا خر کره ای بسپوختی

دسته ها : شعر
يکشنبه بیستم 11 1387

از آن دم کآدم اندر عالم آمد              به دنبالش ملولی همدم آمد

بلا از آسمان آمد فرود و                    به صحرای دلش سیل غم آمد

ندیده خود زهستی رنگ شادی     به تن اندوه و جان را ماتم آمد

اگر چه در بیابان زیر پای             ذبیح اله صفای زمزم آمد

به روز واقعه خاموش و بی تاب         قمر از آسمان علقم آمد

رها از جور دوران چند نالی     نوشتن را قلم قوت کم آمد

دسته ها :
يکشنبه بیستم 11 1387
خرابم مست و مدهوشم بیابانگرد و شیدایی

 

ندارم هرگز از مستی زکس من بیم وپروایی

 

مبادا دست من کوته ز دامان  می و ساقی

 

ندیدم گرچه من خیری از این پیمانه پیمایی

 

در این گل خانه هستی نچیدم جز گل مستی

 

بگو بازار دنیا را از این بهتر چه سودایی

 

به ظاهر خرقه پوشیدم نهانی باده نوشیدم

 

خداوندا به دادم رس نه دین دارم نه دنیایی
دسته ها : شعر
شنبه دوم 9 1387

شاعران تهی از شعر همه آمده بودند شبی

تا نفسی

با من خسته از عشق

 به تماشای غزلهای جنون بنشینند

شب و من بودم و سرمای زمستان نفس سوز

و همه منتظر آنکه

رهاند دل ما از غل و زنجیر تن و

دل نسپارد

به گلانی که به هر خار دل می بازند

شهر بارانی و سرما و  من و یاران همه دلتنگ نشسته

چشم به راه خواب آلوده و دل نگران

و در این حال همه

که ندا آمد و بشکست سکوت یخزده این شب سرما

که هلا منتظران

آنکه از عشق رخش جمله در تاب و تبید

اندرون دل خسپیده تان می گرید

او همین جاست

همین جا

پیش شما

آب در کوزه و ما...

دسته ها : شعر
شنبه دوم 9 1387
X